çömelince bişey yapmaz..

atari açılmış çorlu'da. sene 89 falan. ilk atari.

annemin çantasına elimi daldırıp bozuk paraları avuçladığım günler. anne işte, farkında bal gibi çaldığımın ama demiyor bir şey. sınırımı biliyorum ben de.

bozuk para dışında bir şey almıyorum. ikinci ya da üçüncü sınıftayım, atarinin yanında bahçeli bir ev, evin önünde kocaman azgın bir köpek ismi de pamuk üstelik.

tanışmak isterdim o köpeğe pamuk ismini koyan zihniyetle.

her gün atariye gitmek ölüm benim için, atariye gelen herkesi kovalıyor pamuk, ahlak bekçisi bir nevi - langirt oyniyiler- diyecek gibi.

kimseyi ısırmıyor namusussuz köpek ama atariye giren her çocuğu kapıya girene kadar kovalıyor. içeriye gelen herkes kan ter içinde, kıçını tutarak ve koşarak geliyor.

ne haggar'ın zevki kalıyor ne snow'un ne de ken mi ryu mu tartışmalarının. nasıl gideceğini düşünmeye başlıyorsun eve.

biri bir gün; "çömelince birşey yapmaz bu itler" diyor. "tehlike olarak görüyorlarmış bizi, aynı seviyeye gelince zararsız olduğumuzu anlıyorlarmış sanırım". ataride başka bir velet diğer veletlere ancak bu kadar bilimsel veri aktarabilir. tabi national geographic kids dergisi yok o zamanlar.

denemeliyim diyorum bunu, pamuğu görüyorum, bana doğru geliyor en az bir 25-30 metre var aramızda, amacı yakalamak değil de kovalamak olduğu için yavaş yavaş koşuyor, sanki 5000 metre atleti pezevenk.

çömeliyorum yere, ellerimi dizlerimin üzerinde birleştirip, başımı eğip, gözlerimi kapatıyorum, beklemeye başlıyorum.. yaklaşıyor pamuk, yaklaştıkça hızlanıyor, 15 metre.. 10 metre.. yüzünü görüyorum bir an başımı kaldırdığımda, hemen kalkıp koşmaya başlıyorum. atariye kaçıyorum tekrar. yakalamıyor bilerek, normalde koştuğundan daha yavaş koşuyor.

o yaz ölüyor pamuk, çok dua ettim gitsin burdan diye. ama ölsün istememiştim.

köpek fobimi yıllar sonra bir "bıdık"'la yeniyorum. ve bu şaka değil, ilgili midir bilmem; hala pamuğa dokunamıyorum.